Column

De ECG

Ik moest een hartfilmpje laten maken i.v.m. een te hoge bloeddruk. Dus op naar het plaatselijke artsenlaboratorium  waar ik ontvangen werd door een stralende Tante Miep, die het begin nog heel gezellig vond.
Ze haalde mijn onzekerheid geroutineerd weg.
“U voelt er niks van en in een paar minuutjes is het allemaal voorbij”.
Mooi.
Alleen de bovenkleding uit en daarna kreeg ik bandjes om armen en polsen (alsof je op de elektrische stoel moet); alles van metaal ging af.
Dat moest.
Vervolgens werd met een gel hier en daar wat op de borst gesmeerd en een aantal zuignappen  bevestigd.
Eén ontdeugend napje vloog er steeds af.
“U hebt niet voldoende vet, hè?”
Nee, hahaha.   
Toen deed het apparaat het niet.
“Hé, hij gaat niet aan”. Eindeloos knopje aan en uit.
Tante Miep lag op de grond naast het apparaat als een ware techneut.
Ik keek geïnteresseerd opzij.
“Nee, u mag niet kijken. Hoe kan dit nou? Ik heb dit nooit”.
Muts! Haal er dan even iemand bij.
Oh nee, aan de bloeddruk denken.
Ineens….jahaaaaaaaaaaaaaaa, hij doet het!
Toen stoorde het signaal.
Of ik ergens metaal in op of aan had. Nee, dat had ik allemaal afgedaan.
Weer een gestoord signaal.
“Mevrouw u bent te gespannen. ONTSPANNEN!!!”.
Weer een blaadje in de prullenbak.
Tante Miep over me heen.
“U bent erg gespannen en het apparaat noteert dit allemaal. Zucht eens even diep”.
Zuchtje.
 “Nee, wéér niet. Opnieuw!”.
Opmonterende blik.
"We zullen hem goed krijgen, wat u mevrouw?"
Mevrouw zuchtte een dramatische zucht.
Het hoofd van Tante Miep verscheen geagiteerd boven mijn hoofd.
 “Die zucht had ik nou net níet willen hebben, hij begon juist te lopen!!”.
 Sorry.
Verwilderde papiertjes die allemaal in de prullenbak verdwenen.
Weer over me heen.
“Hebt u ook niks in uw zakken?”
Neeheee!
“Geopereerd dan? Is er ergens nog metaal achtergebleven?”
Huh???
Uiteindelijk een uitdraai die dan wel een beetje goed was, maar één elektrode had niet gewerkt.
Niettemin kon de cardioloog hier toch wel voldoende uit opmaken, dacht Tante Miep.
“Maar kunt ú niets zien?”
“Mevrouw, u hoeft zich nergens ongerust over te maken. Dat zeg ik alvast. Maar een cardioloog kijkt weer anders, hè? Maar ik zeg u alvast dat u zich nergens ongerust over hoeft te maken. (Tante Miep wou me kwijt) Ik snap alleen niet waarom het signaal zo stoort. Dat heeft niets met uw hart te maken”.
Nee, dat klopte goed.
Toen ik thuiskwam ontdekte ik aan de achterkant van mijn leuke NYDJ broek, maar liefst vijf metalen knopen.
Een dramatisch mode gadget.
Ik ga niet terug.                    
 

Curaçaose Cloud

Ik ben zo iemand die iets aanschaft en dan niet weet wat het is. Bang om iets te missen of niet-trendy te zijn.
Daarnaast moet je op de centjes passen. En alles bij een provider is zoveel handiger. Nu had ik gehoord dat glasvezel snel was.
Ik dus net zo snel overstappen naar de KPN, alles in één, met glasvezel.
Na afsluiting van het contract bleek ik helemaal geen glasvezel te hebben.
Die moest nog komen.
Veel verwarring veroorzaakt en sindsdien praten ze bij de Helpdesk tegen me of ik zwaar gestoord ben.
Dat snap ik.
Maar toen er echt glasvezel in onze wijk kwam, lelijke oranje kabels in de meterkast, stond ik weer op de stoep.
Hoe aardig van KPN dat ze me dan toch weer serieus nemen.
Of niet?
Er kwam een monteur langs uit Curaçao. Niet rechtstreeks natuurlijk.
Hij stapte doelbewust door mijn slordige woonkamer en zei: “Mevrouw, waar is hier de aansluiting van de glasvezel?”
“In de meterkast in de gang,” kraaide ik triomfantelijk.
In de gang?
“Mevrouw WAAROM doen ze dat? Ik heb toch niet genoeg kabel? Ze hadden vanmorgen weer geen kabel voor me mevrouw. Hoe moet ik dat nu doen?”
Eh…”Zal ik weer de Helpdesk bellen?” bood ik gul aan.
Maar dat hoefde niet.
Hij ging kijken of het ging.
Driftig heen en weer lopen en ineens was er een gat in de muur van de woonkamer, waardoor kabel verdween. Mijn ADHD Britse Korthaar vloog er verrukt achter aan.
Kat uit de kabel geplukt.
En ijverig kabel weer uit het gat trekken.
Tot ik weerstand tegen kwam.
Harder trekken, jeetje, wat zat het vast.
Kreten uit de gang.
“Mevrouw, ik probeer een kabel door te trekken.”
We hebben lang gepraat over het huwelijk, de tweede leg, kinderen, banen, KPN, Ziggo, UPC en koken.
“Mevrouw ik zet 24 Kitchen op. Ziet u dat? Dat is niet voor niets, mevrouw. Het is misschien raar om te zeggen maar mensen zeggen dat ik goed kan koken. Later, als ik terug ga, ga ik naar mijn broer Steve op Curaçao. Hij heeft een plantage. Ik zeg, geef mij een hoekje, een keet en wat tafeltjes. Mevrouw, u mag langskomen. Ik kook voor u.”
Echt, ze zijn heel aardig bij de KPN.
Er volgde een uitleg bij de afstandsbediening waar ik geen fluit van begreep.
“En als u in de kamer de film stop zet, en u gaat naar bed en zet daar de TV aan, gaat de film verder waar hij gebleven is.”
Ik was verbijsterd.
“HOE kan dat nou?”
“Dat zit allemaal in de Cloud mevrouw”.
Ik vrees dat ik ook nog omhoog heb gekeken.
“En ik heb u gematst.”
Dat is ook weer aardig.
Ik weet alleen niet hoe.
Toen hij weg was, keek ik naar de glanzende witte afstandsbediening voor me. Hij zag er prachtig uit. Maar ik durfde hem voor geen meter aan te raken.
Uren later ontdekte ik pas de tweede in de slaapkamer.
“Ik kan wel zien dat hier geen man woont, mevrouw”.
“Zeker aan alle kabels die op de grond liggen.”
“….. Daar ook aan, ja.”
24Kitchen is best leuk.